Mijn zwangerschap

In oktober 2017 kwamen we erachter dat ik zwanger was van ons kleine wondertje. Omdat ik net gestopt was met de pil, die ik al vanaf mijn 15/16de geslikt had en dacht dat duurt nog wel even voordat het überhaupt uit mijn lichaam verdwenen is/ weer normaal is daarbinnen na al die hormonen, dat ik er niet bij na had gedacht dat ik wel eens zwanger zou kunnen zijn. Na de test (met een weken indicator) bleek ons wondertje toch al over de 3 weekjes te zijn. 

Het was dan ook allemaal sneller gegaan dan gedacht, maar zeker niet minder gewenst en gewild!! Het was gewoon direct raak! WOW!

Ik was en ben me er dan ook zeer bewust van dat het iets heel moois is wat ik heb mogen ervaren. Een klein wondertje dat iedere week een stukje verder groeide en daarmee ook mijn buik. Toch wel raar wanneer je eenmaal weet dat je zwanger bent, dat je leven helemaal op zijn kop staat. Van de ene kant veel blijdschap maar van de andere kant ook onzekerheid, vragen wat gaat er allemaal gebeuren en op mij/ ons afkomen. Gaat het wel goed daarbinnen. Groeit alles wel goed, klopt het hartje wel. Doe ik wel de juiste dingen etc. 

Mijn onzekerheid pakte soms de overhand. Dan bleef ik erin hangen en koste het me enige tijd om me te herpakken. Onzekerheid zal er ook wel gewoon bij horen. Ik zal in deze zeker niet de enige zijn die deze gevoelens en gedachte had tijdens de zwangerschap...  Wat voor mij een negatief effect had, was de minder leuke verhalen op internet te lezen. (wat we allemaal weten dat je dat niet moeten doen!) Ik merkte dat ik daar erg negatief door werd. Of ja, dat werd me ook verteld door mijn omgeving en daar ben ik heel blij om geweest. Dit zorgde ervoor dat ik weer even terug naar mezelf kon gaan. Ik ben uiteindelijk naar "mij" gaan kijken, het was mijn zwangerschap. Elke zwangerschap is anders, je moet hem niet met andere vergelijken. Het kleine wondertje weet wat er moet gebeuren en zal zijn/haar pad kiezen. Die gedachte stelde me gerust. Maar toch was ik na elk verloskundige bezoek weer meer gerustgesteld wanneer ik het hartje hoorde/zag kloppen. Op mijn werk (bij een dierenartsenpraktijk) was ik in de gelegenheid om af en toe zelf ons echo apparaat te gebruiken om even snel opzoek te gaan naar het kloppende hartje wat mij een geruststellend gevoel gaf. 

Met 11 weken hebben wij gekozen om een Nipt test uit te laten voeren. We hadden hiervoor gekozen omdat wij graag wilde weten of er erfelijke aandoeningen aanwezig waren. We zeiden dan wel, stel dat de test een negatieve uitslag zou hebben, dat we het zouden weghalen.  Maar naarmate de weken volgde, kon ik steeds slechter met dat idee omgaan. Het was toch een wondertje wat in mijn buik aan het groeien en ontwikkelen was. Gelukkig hebben wij nooit voor dit keuze moment gestaan, gezien de uitslag positief (geen afwijkingen) was. Wel kon ik een punt van onzekerheid voor mezelf afvinken.  

We waren de kritieke weken voorbij, het genieten kwam steeds meer. Langzaam wilde ik het met mijn vrienden delen (maar niet op Facebook), samen genieten en ervaringen delen. Maar toch werd dat weinig gesproken bedenk ik me achteraf. Want die bevalling & wat erna gebeurd daar word niet echt over gesproken, maar dat is voor een andere blog ;). 

Na de 20 weken echo kon het genieten voor mij echt beginnen, alles was goed en ging goed en ik voelde me goed. 10 vingers, 10 tenen en een MEISJE!!! 
Een grote zwemvijver was het daarbinnen. Er was veel plaats en vruchtwater waardoor het kleintje zich goed kon bewegen. Daardoor heb ik haar pas later in de zwangerschap gevoeld (maar ook door mijn placenta die vooraan lag). Maar toen ze groot genoeg was, was ze ook echt aanwezig. Hihi. 

Het geslacht heb ik tijdens Carnaval bekend gemaakt, of ja bekend gemaakt. We, mijn schoonzusje en ik, maken zoals elk jaar onze eigen pakjes. Toen als wandelend canvas. Door vakjes in te kleuren kon men achter het geslacht komen. 

Al vanaf het begin van mijn zwangerschap ging ik opzoek  naar dingen waar ik als mama aan kon bijdragen bij de verschillende ontwikkelingsfases en de groei van het kleine wondertje in mijn buik. Ik had me aangemeld bij een app, die mij wekelijks nieuwe informatie gaf over de fase waar de kleine zich in bevond en welke voedingstoffen en vitamines hij/zij nodig had om zich verder te ontwikkelen. Aan het einde van mijn zwangerschap slikte ik dan ook ongeveer 10 verschillende vitamines die een positieve bijdrage hadden bij de verschillende fases van de groei van ons wondertje. Maar daarnaast ook een positief effect hadden op mijn gemoedstoestand. Als ik zo lees, lijken het er erg veel. Maar achteraf ben ik blij dat ik ze gepakt heb en nog pak. Want voor mijn gevoel heeft het effect gehad. 

In mei 2018 ben ik 5 weken voor de bevallingsdatum met verlof gegaan, je leeft er toch echt naartoe. Het moment dat ik wist dat mijn verlof was ingegaan, kon ik eindelijk rustiger aandoen. De weken verstreken en het werd maar steeds warmer. Zoals alle mama's in die periode kunnen beamen is hoog zwanger (of zelfs al zwanger) met dat warme weer geen pretje. Ik had nergens meer puf voor, ik had me dan ook een trommel op waar je U tegen zegt en hij werd alsmaar groter die buik van mij. We gingen richting de 41 weken, op controle bij het ziekenhuis. Nope, geen baby. Ik wilde graag thuis bevallen, dat leek me iets heel moois en dan het liefste in een bevallingsband, gezien ze in de buik ook in water zitten. Het leek me gewoon mooi om het op die manier te bevallen.

Gezien we over de 41 weken waren, moesten we toch overwegen om de bevalling in gang te gaan zetten in het ziekenhuis. Maar iets hield me tegen, want de kleine weet wanneer die moet komen (en ik wilde toch graag thuis en in bad bevallen).  Ik heb alle clichés geprobeerd, van ananas naar pittige kip. Maar het mocht niet baten. Ze vond het nog te fijn daarbinnen. Gezien de natuurlijke manier me door het hoofd bleef spoken wilde ik toch nog iets anders proberen en dit was een voetreflex massage. Of dit geholpen heeft, bij mij in ieder geval wel. Om 18.00 had ik mijn voetreflex massage gehad en 00.10 begon er iets te gebeuren daarbinnen...

Was de bevalling dan echt begonnen???

De zwangerschap ben ik op zich goed doorgekomen. Wel enkele zwangerschapskwaaltjes gehad, waaronder morning sickness, dat eten me niet meer smaakte.. maar voor de rest kan ik me niet meer veel herinneren wat echt vervelend was.  We hadden toen een abonnement op Hello Fresh, maar gedurende de zwangerschap vorderde hebben we dat stop gezet, niets smaakte me mee. Waardoor ik minder at. Heel raar, maar een vriendin had hetzelfde. Wel heb ik veel tompoezen gegeten dat was mijn zwangerschapsfood. Maar nadat mijn babyshower in dit thema was, heb ik er niet meer veel gegeten:P.