Mijn bevalling

18 juni 2018, was de uitgeregelde datum die ze tijdens de 20 weken echo hadden vastgesteld.  Maar mijn vriend bleef maar volhouden, "die komt eerder, geloof mij maar". Maar mijn gevoel vertelde me iets anders. Toch ging ik mij onbewust instellen dat ze eerder zou komen, waardoor het langere wachten nog "zwaarder' aanvoelde. Het was tijd om maar te ontmoeten. Ook al heb ik de hele zwangerschap gezegd, zij zal aangeven wanneer het tijd is, zij weet wat er moet gebeuren. Ik moet er alleen voor zorgen dat ze de nodige voedingstoffen, vitamines& mineralen binnen krijgt.  

Voor de rest was alles zover als klaar, het bevalbad stond al opgeblazen klaar in de bijkamer. Het kamertje was klaar, de noodtas zo goed als gevuld. Ze kon komen, ik was er klaar voor. 

De weken verstreken, we kwamen steeds dichter bij 18 juni, maar alles zat nog op zijn plaats en maakte geen aanstalte om naar buiten te komen. Ze vond het helemaal prima daar binnen.. 

18 juni, nog niets. Hup voor controle naar de verloskundige. Alles was nog prima, het hartje klopte nog perfect. Het was nu alleen maar wachten wanneer ze zich zou melden. Ze hebben me wel die dag nog geprobeerd te strippen om te kijken of het iets deed. Geen fijn gevoel, maar niet naar voor mij. 

In de tussentijd alle "trucjes" die beschreven staan, uitgeprobeerd. Ananas, pittige kip, noem het maar op...
Een weekje later... nog geen baby.  

Volgens protocol naar het ziekenhuis voor een CTG te maken om te bepalen hoe de conditie van de kleine meid was. Na ongeveer een half uurtje eraan gelegen te hebben, op naar het gesprek met de gynaecoloog. Alles was nog prima in orde. Het zag er allemaal goed uit, maar we moesten toch eraan gaan denken om een inleiding te gaan overwegen. Nu dinsdag, hadden ze donderdagavond plek in het ziekenhuis voor de inleiding in te plannen. Ze zouden hem reseveren en ik moest uiterlijk die dinsdagavond laten weten, wat ik had besloten.  

Ik zal eerlijk zeggen, dat ik het hier best zwaar mee heb gehad. Of ja zwaar, in mijn hoofd had ik al een beetje uitgedacht hoe ik het wilde. Ik wilde graag thuis bevallen, het liefste in bad (het idee van water naar water, dat dit veel rustgevende zou zijn voor de kleine en voor mij) maar vooral dat ze zichzelf zou melden wanneer ze het tijd vond om te komen. 

Dit was dan ook hoe ik de zwangerschap heb doorlopen, ze geeft het me wel aan wat ze nodig heeft. Met een beetje ondersteuning van mijn kant natuurlijk. Eenmaal thuis ben ik opzoek gegaan naar iemand die voetreflex massages uitvoerd, want ik had gehoord dat ze door een voetreflex massage iets in gang konden zetten. Het was allemaal kort dag, maar gelukkig kon ik die avond nog op 18.00 terecht bij Leef! in Maastricht.

Dit was toch echt het laatste wat ik zelf nog geprobeerd wilde hebben, om een zo'n "natuurlijk" mogelijke bevalling in gang te zetten. We gingen gewoon naar huis, veel water drinken en afwachten. 

Die dinsdagavond zat ik nog laat op de avond de te bestellen, bestellijsten met mijn schoonzusje door te nemen (Die was zo lief om dit van mij over te nemen tijdens mijn zwangerschapsverlof, zoo lief!) en ik had het gevoel ik moet echt naar bed. Het wordt veel te laat, ik moet gaan slapen. Druk op mijn buik en ik wist me moeilijk houding te houden. Maar wist ik veel... 

Toen ik eenmaal in bed lag, om de zoveel minuten een kramp (of wat je er ook voor een naam aan wilt hangen). Wist ik veel hoe een wee moest voelen, het was mijn eerste keer dat ik zou gaan bevallen. 

Ik was nog aan het appen met mijn schoonzusje en die zei al.. hoeveel tijd zit ertussen... het zou kunnen dat het begonnen was... 
Mijn vriend wakker gemaakt en die hield te tijd bij. Uiteindelijk waren het 7- 8 minuten er tussen. Toch maar even de verloskundige gebeld voor de zekerheid. "Het zijn de voorweeën, hou het in de gaten, dit kan nog wel even duren en probeer wat te slapen", zei ze.

De voorweeën waren begonnen.. 
Die nacht toch nog mijn rust kunnen pakken, woensdag ochtend was er nog niet veel veranderd.. ze zat nog altijd op de plek en nog altijd geen echte ontsluiting. Die woensdagochtend ben ik begonnen om alle weeën te noteren in mijn telefoon. Bij het schrijven van mijn Blog, heb ik die notitie  er weer even bij gezocht. Toch wel gek hoor, it brings you back. De uurtjes gingen voorbij, om de zoveel minuten een wee weggepuft, de verloskundige is nog een paar keer die woensdag langs gekomen, gestript en maar afwachten. Ik weet nog goed dat ik op het een hoog luchtbed in de woonkamer heb gelegen. Kussen tussen mijn benen geklemt en door. Hi Hi Hi... PPff.. Hi Hi Hi... PPff. Van de ene zij op de andere zij. En door... 2 a 3 centimeter ontsluting..  

Tegen de avond werden de weeën heftiger..  rond een uur of 10 zijn mijn ouders onze hond Gawa komen ophalen, die snapte er niets van. Die heeft uren tegen me aangelegen op het luchtbed. Toen mijn ouders er waren, was ze door het dolle heen, tegen mij opspringen. Normaal natuurlijk voor een hond (ofja mijn hond), maar ik vond dat toen iets minder. Ik weet nog goed dat ik toen zei, tot vannacht. Niets was minder waar.. 

Nog een keer een controle later op de woensdagavond door de verloskundige en toch maar proberen om te gaan slapen. Ik lag nog niet in bed of opeens werden de weeën nog heftiger. Ik dacht; Nu gaat het echt beginnen. Mijn vriend proberen wakker te maken (die had zich op de andere kamer gelegd, zodat tenminste 1 van ons wat kon slapen), maar het ergste was gewoon dat hij al diep in slaap was. Ik heb hem zeker 3 keer moeten roepen.  Bij mij sloeg toch lichtelijk de paniek toe.  Helemaal verward kwam die die slaapkamer ingelopen. Maar was snel genoeg wakker, toen die mijn gezicht zag. 

Het bed stond op bierkratten, dus het was nog een hele klim om uit het bed te komen. De rest van de nacht heb ik beneden gelegen op het luchtbed in de woonkamer. Rond een uurtje of 1 is de verloskundige nogmaals komen controleren, 4 centimeter ontsluiting. Ze ging weer door en zou rond 3 uur is ze weer komen kijken en is ze gebleven.. 5 centimeter ontsluiting.  Rond 4 uur mocht ik het bevalbad in om in het water de weeën op te vangen. 
Nogmaals opgemeten en ik kan me nog goed herinneren, wat nu 6-7 centimeter, BOHH dat kan NIET! En door, want ja, wat wil je anders. 

Rond 6 uur moest ik even uit het bad, dan kun ze beter meten en heeft ze de vliezen gebroken. Dat was toch even vreemd, ze gebruikte naar mijn gedachte een soort kromme naald en opeens voelde het warm. 
Wat me nog goed bijstaat, is dat het opeens licht was, huh wat nog geen baby ging door mijn hoofd. Ik dacht echt dat ze in de nacht geboren zou worden. 

Weer terug het bad in, dit keer kwamen er persweeën bij (de voorlopers dan), een drukkend gevoel naar beneden. De verloskundige had de kraamzorg ingelicht en daarvan kwam de kraamzorg die de nachtdienst had, die was echt super lief. Vragen hoe het mij met ging, het bad met warm water bijgevuld (met een waterkoker). Dat had ik nog niet verteld. Het vullen van het bad was ook nog wat. De slang werkte niet mee en ze hebben alles met emmertjes kunnen vullen.  Er gaan heel wat emmertjes in zo'n bad! De kraamzorg had ondertussen wisseling van de wacht gehad, ik zeg je eerlijk we hoopte zo dat dat niet onze kraamzorg was voor de rest van de week. Ze kwam binnen met een pepermunt/ rook lucht en de kaken bleven op en neer gaan op kauwgom met de mond open. Je kunt je er wel een beeld bij schetsen. Maar het ergste was nog dat ze haar telefoon op geluid had staan en er de heletijd appjes binnen kwamen. Ik zeg je, heel vervelend wanneer je aan het bevallen bent en je probeert te focussen. Gelukkig kon ik me er verder van afschermen. Maar toen ze begon met huh wat gaat ze in bad bevallen, ja nee dat kan toch niet. De werkt niet hoe wil je dat gaan doen. Mijn gedachten op dat moment wil je niet weten. Maar gelukkig maakte de verloskundige er snel korte metten mee en kneep mij nog wat stever in de hand. 

Toen was het rond half 9, ik moest weer het bad uit. Toen ging het allemaal in vogelvlucht. 

We moesten naar het ZIEKENHUIS! Ze had zich gedraaid tot sterrenkijker en de ontsluiting bleef uiteindelijk steken bij 8 -9 centimeter. OKE! Bam huh wat, ik werd in een ruk uit mijn trans gehaald waar ik de afgelopen dagen de weeën mee had kunnen opvangen.  Alles werd klaargemaakt op naar het ziekenhuis te vertrekken. Ik in de bijrijdersstoel van de verloskundige en Roy in zijn auto achter ons aan. Ik ging bijna door het dak heen voor mijn gevoel, de weeën bleven maar komen. De verloskundige heeft met me meegepuft en we kwamen uiteindelijk bij het ziekenhuis aan. In een rolstoel zei ik, ik MOET pijnstillers hebben. Roy schrok hiervan, want ik ben normaal niet iemand die snel naar pijnstillers vraagt. 

Eenmaal op de verloskamer, kwamen de dokter, ach kom binnen een uurtje heb je haar. Weet je zeker dat je pijnstillers wilt hebben? Je bent nu al zover! 
Een uurtje later kwamen ze me een ruggenprik geven. Ik moest stilzitten zeiden ze. Heel makkelijk wanneer je weeën aan het wegpuffen bent! Ik was toen niet heel aardig, de arts wilde me een hand geven. Ik weet nog dat ik hem vriendelijk heb aangelachen en gezegd, "sorry, maar ik kan je nu echt geen hand geven". (Tijdens de weeën)

Hij (de ruggenprik) werkte, dat was het moment dat Roy weer Fabienne terug zag en ik eindelijk kon rusten. Gelukkig konden we iemand die als verloskundige op de afdeling werkte die voor Roy ook een bed en dekens geregeld had zodat Roy ook even kon rusten. De dag ging door, de uren verstreken.. tot twee keer toe zijn ze naar binnen gekomen op de Oxcytocine lager te zetten, want de kleine reageerde er blijkbaar niet goed op. Haar hartslag ging omlaag. Maar herstelde snel wanneer ze hem terugdraaide. 

Rond 6 uur in de avond kwamen de dokter overleggen, de ontsluiting was sinds een uurtje volledig. Roy had de dokter naar buiten gestuurd zodat we met zijn tweeën konden overleggen. We hadden besloten om voor een keizersnede te gaan. Daarna ging het heel snel, ik werd al snel opgehaald om naar de operatiekamer te gaan. Ik moest overschuiven naar de operatiebed, de ruggenprik werd versterkt en we gingen de operatie kamer in. Er hing een heel gemoedelijke sfeer. Iedereen was aan het lachen en gingen een gesprek met ons aan. Ze hebben me heel erg goed begeleid.. ik weet nog goed dat ik opeens begon te trillen. Een uitwerking van de ruggenprik en de adrenaline. 19.17 was onze kleine meid geboren. 

Ze hadden het zeil naar beneden gelaten toen ze uit mijn buik werd getilt. De kinderarts keek haar snel na. Alles was goed, Roy had haar navelstreng doorgeknipt en bracht haar naar mij. ZO TROTS was ik! Onze kleine meid Alivia was geboren. Daar was ze eindelijk. Zolang in mijn buik gezeten en daar was ze eindelijk.  We trilde ondertussen gewoon nog even door. Roy ging met Alivia terug naar de verloskamers en ik moest in de recovery mijn gevoel in mijn onderlijf terug krijgen. Dat is zo raar, je ziet dat ze je benen optillen in de operatiekamer, maar je voelt er niets van. Ondertussen kreeg ik een raketje (ijsje) die ik trillend heb opgegeten. Ik heb me kapot gelachen! Een paar minuten later kwam Roy met Alivia de verloskamers in. Daar was de kleine mup, ik mocht haar eindelijk vasthouden en direct aangelegd om te drinken. 

Zo trots een smile van oor tot oor. Onze families zijn diezelfde avond nog op bezoek geweest.

Toen begon het herstel van mijn keizersnede. Hier had ik nog niet bewust over nagedacht wat dit allemaal met zich meebracht. Gelukkig zijn er pijnstillers, want het is toch een buikoperatie die je ondergaan hebt. Je kunt vrij weinig en bijna niet bewegen. De volgende dagen stapje voor stapje opbouwen en rechtop te zitten. Na twee dagen naar de douche verder in de hal, maar dat ging een beetje mis gezien ik bijna flauwviel en ze me met mijn bed zijn moeten komen ophalen. Geen succes.

Toch wel heftig zijn kleine baby erbij, kapot moe. Voeden, huilen en nog eens huilen. Alivia had erge zuig behoefte maar ik had natuurlijk geen speentje bij me, want wie denkt daar nu aan. Ik niet in ieder geval. Gelukkig hadden ze er eentje in het ziekenhuis. De eerste nacht was al direct een heftige, ze leek zich te verslikken, maar ik kon niet opspringen door de buikwond. Roy mocht gelukkig blijven slapen en heeft haar gepakt. De tweede nacht heeft de zuster haar meegenomen zodat wij iets konden slapen. Over bezorgde moeder, die de hele tijd haar in de gaten wilde houden door wat er de eerste avond was gebeurd! Dat deed wel even goed en ze bracht haar weer terug wanneer het tijd was om te voeden. 

De zondag mochten we naar huis! Mijn gezinnetje! 

Achteraf kijk ik gelukkig positief terug op mijn bevalling. De keuze om haar ter wereld te laten komen via een keizersnede was voor ons een goede keuze geweest. Dit kwam de dokter die de keizersnede had uitgevoerd ook nog eens bevestigen. Dat was het juiste, op dat moment. Ik heb geen moment angst gehad in de operatiekamer door de goede sfeer en de verdere verzoring in het Ziekenhuis. 

Let's bring it on... 
Intussen bijna 11 maanden verder... Oej Oej jOej! Hihi.