De eerste weken & Borstvoeding

De eerste weken & mijn borstvoedings ervaring.. 

Na de keizersnede ging Roy met Alivia naar de kraamafdeling van het ziekenhuis, ik werd naar de recovery gebracht waar ik moest blijven totdat ik weer mijn gevoel terug gehad in mijn benen. Het was zo'n leuk personeel wat die avond van dienst was, ik kreeg zelf een raket ijsje, daar lag ik dan trillende handen van de adrenaline en wat het nog meer was. Ik heb me werkelijk kapot gelachen. Nu dat ik dit hier weer aan het typen ben begin ik weer spontaan te lachen. Je kent dat wel, dat je weer een beeld  voor je krijgt en weer even terug bent in het moment. (Het zal ook wel te maken hebben, dat ik zo moe was van de afgelopen 2 dagen (melig)). 

Het was toch wel raar, dat je geen gevoel meer had in je benen. In de operatiekamer, tilde ze mijn benen omhoog. Voor mij echt "Oh, huh... hoe kan dit... ". Je ziet je benen wel in de lucht zweven, maar ik voelde er niets van. Zo een rare gewaarwording. (En dit besprak ik met Roy en die verklaart me voor gek, die hebben je benen helemaal niet opgetild! Ik ben er echter zo zeker van dat ze dat wel hebben gedaan om een doek weg te halen, maar goed. Haha)  

Na 30 minuutjes (voor mijn gevoel, alles ging zo snel) in de recovery, kwam Roy met onze kleine meid de recovery ingelopen. Tot over zijn oren, papa, moe maar vooral zooo trots. Daar was ze dan, ik kon haar eindelijk vasthouden. Mijn kleine meid!! Die liet ik de komende uren dan ook niet los! Gezien ze zich begon te melden, hebben we haar direct aangelegd en gelukkig ging het in een keer goed. Zo raar, ik kon haar gewoon voeden aan mijn borst. Dat was voor mij zo een speciaal/ onvergetelijk moment. Ik wilde graag borstvoeding gaan geven, omdat dit voor mij (lees: mijn gevoel) het beste lijkt voor mijn kind. Tijdens mijn zwangerschap hoefde ik hier niet lang over na te denken. Ik wilde het sowieso proberen, maar heb ik tegen mezelf ook gezegd, als het niet gaat zijn er andere opties. (Dit bleek achteraf wel even anders te zijn). 

Door patiëntenstop in het ziekenhuis hadden we het geluk dat het bed naast mij vrij was, waardoor Roy kon blijven slapen. Wat ik op dat moment wel heel fijn vond, gezien Alivia bijna stikte in haar braaksel. Ik kwam natuurlijk niet omhoog door mijn buikwond. Sinds dat moment heb ik dan ook niets tot nauwelijks geslapen en haar met een scheef oog altijd in de gaten gehouden of het nog wel allemaal goed ging. De tweede nacht was ik dan ook echt kapot moe en heeft de nachtzuster haar meegenomen van 00.00 tot ongeveer 06.00 (kon ook later/ eerder zijn dat herinnering ik me niet meer zo), wat mij de mogelijk gaf om toch echt even te slapen. Wat me wel heel goed heeft gedaan.
Alivia had erge zuigebehoefte en heeft dan ook van het ziekenhuis een speentje gekregen (want ja, die had ik dus niet in mijn vluchttas gedaan). Zo schattig, die ziekenhuis spenen kun je doorheen kijken. Hihi. Toen schattig, maar later wilde ze geen andere spenen meer. Dat was ook nog eens een feest, maar gelukkig andere soortgelijke gevonden met knuffel eraan, die ze wel wilde. 

Na 1,5 dag mocht de kathether eruit en moest ik zelf weer gaan lopen en mocht ik me gaan douchen. Dat is me toch een onderneming. Ik had aardig wat last van mijn wond, waardoor lopen voor mij pijnlijk was. Ofja het lopen ging wel, maar het opkomen en weer gaan zitten. Verschikkelijk. Het douchen was ook geen succes. De douche was iets verderop in de gang, ik ging er met de rolstoel naartoe en werd met mijn bed opgevist. Het vrouwtje wat me hielp was iets te oppertunistich. Nee kom je kunt dat wel, even gaan staan. Ik zeg nog, ohhh nee dat gaat niet. Jawel, jij kunt dat. Jazeker kan ik dat, maar mijn lijf had een ander idee. Poef zwart voor de ogen. Dat ging even mis. Opgevangen door de verpleegkundigen van de afdeling en met bed en al terug de kamer opgereden. Roy en mijn schoonzusje waren net op de kamer, die schrokken zich kapot. Opeens komt iemand de kamer op gestormd en het bed naar buiten gereden. Maar het is uiteindelijk goed gekomen. 

Na 3 nachtjes mochten we eindelijk met zijn drietjes naar huis. 1 juli, snik heet buiten (even wennen als je 3 dagen in de airco hebt gelegen), ik die niets kon doen door mijn wond. Dat was nog even iets die maxicosie vastmaken in de auto. Hihi. Want ja de familiefix stond natuurlijk bij mij in de auto, want ja ik zou gewoon thuis bevallen (dat was het plan). Eenmaal thuis, kwam Gawa de trap afgestormd (die was me aan het zoeken), die had mijn moeder juist ervoor thuis afgezet. Die was door het dolle heen, maar die was meer op mij gefocussed dan op de kleine. We hebben ze even rustig kennis laten maken en daarna was het voor dan goed. 

De kraamzorg (een nieuwe) kwam snel daarna binnen en de verloskundige kwam ook nog even langs. Zo fijn om thuis te zijn. Ik moest naar boven, rust nemen. Dan moet je weer gaan trap lopen. Ik eigenwijze die ik ben, maar nee.. tree voor tree naar boven. De kleine meid lekker in haar nestje bij mij op bed. Heerlijk. GENIETEN met hoofdletters! Daar was ze dan, THUIS! 

Het nestje was ook nog een dingetje. Nee daar mag je haar niet in laten slapen, dat is niet goed, is onveilig. Poeh  daar ging mijn gedachten molen weer. Ik merkte dat dat me beperkt heeft om het nestje echt te gebruiken. 

De kraamzorg vond ik fijn, maar ook weer niet. De eerste dagen heb ik voornamelijk boven doorgebracht. Maar ik hoorde 3x per dag de vaatwasser aanstaan (met 5 producten erin) en werd de wasmachine ook voor elke scheet aangezet. Maar goed, dat was maar voor een paar dagen en dingen werden ons uit handen genomen om ons volledig op Alivia te focussen. 

Nu was het 6 weken herstellen en geen auto rijden begonnen. Dit heb ik toch wel als lastig ervaren. Het was allereerst warm weer en daarnaast afhankelijk zijn van andere. Want ik mocht niet meer tillen dan Alivia, niet zelf auto rijden. Voor iemand die altijd alles zelf wil doen is dat even loslaten. 

Maar goed we hadden het over borstvoeding geven. De eerste avond thuis had ik haar om 12 uur voor het laatst aangelegd en zullen we tot half 8 hebben geslapen, toen kwam de kraamzorg binnen. Ja, Nee je moet haar wel wakker maken. Die moet nog voeding krijgen. Weten wij veel. Ik dacht zelf die melt zich wel. Maar toch heb ik me laten overpummen en ben ik die toen gaan wakker maken. Nou ik zal je zeggen. Bij een tweede (mocht ik het geluk hebben) laat ik die toch lekker slapen, die meld zich wel. 

Ze hapte naar mijn idee altijd goed aan, maar het voeden duurde altijd elle lang.  Ik zal makkelijk 30 tot 50 minuten gezeten hebben elke keer. Dat ik op een gegeven moment zo'n pijnlijke tepels kreeg, al in de eerste week. Dat deed mij zo een verdiet, dit voelde voor mij als falen. Ik wil dit voor haar doen, maar het deed gewoon pijn. Ik dacht echt, dit moet toch niet kunnen dat het zoveel pijn doet. Miljoenen vrouwen doen dit, ik kon het me niet voorstellen.  Maar ik moest en zou doorzetten. De kraamzorg kwam al met tepelhoedjes, om die te bestellen. Maar zelf was dat mijn allerlaatste optie, want dan ontstaat er helemaal tepelverwarring. Wel had ik koelpads en verzachtende zalf besteld, dit hielp enigsinds, maar was ook niet ideaal. Dit heb ik zo'n 5 weken volgehouden. Totdat Roy er helemaal klaar mee was. Hij zag mij gewoon verder wegzakken, we zijn toen nog met stel en sprong een kolf ergens gaan uithalen. Toch voelde het voor mij  als falen. Ik wilde dit toch zo graag doen. Het kolven wilde ook niet in het begin. Dus we gingen gewoon door voeden, ook al deed  het daarna pijn. 

Onze laatste optie, was de zus van de oma van Alivia te bellen (is verloskundige en werkt ook in het ziekenhuis), dat had Roy dan ook gedaan. Die middag zijn we nog naar Opa en Oma gegaan een heeft ze nog met me meegekeken bij het aanleggen. Wat bleek nu, is dat ze helemaal niet goed hapte, maar juist in het begin van de tepel. Waardoor ze wel voeding binnen kreeg, maar veel minder, dan wanneer ze goed aan zou hangen. En opeens waren de zitjes van 30 tot 50 minuten teruggebracht naar 15 minuten. Nou ik zal je zeggen, dat is een verademing geweest. Heel fijn! Voor mijn gevoel kreeg ik weer wat meer adem pauze erbij en ging het niet alleen meer om het voeden. Want dat was het die eerste 5 weken wel, voeden was nog niet om, of we konden weer opnieuw beginnen. 

Die "bijscholing" heeft me toen wel super goed gedaan. Dat gaf me wel weer een goede impuls om door te gaan. Na ongeveer 2- 3 maanden vervielen de nachtvoedingen en was ze te susses met haar speen. Dat zal ook ongeveer te tijd zijn geweest dat ik weer begonnen ben met werken. Toen ik weer begon met werken, ging Alivia 1 dag naar moeder en 2 dagen naar een Gastouder, daarnaast had Papa Papadag en ik een dag Mama dag. Na de "bijscholing"ging het borstvoeden eigenlijk van een leije dakje en heb ik Alivia uiteindelijk tot 6 maanden borstvoeding gegeven. Zowel gekolfde melk als aan de borst. 
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik dat toch een verademing vond. Ik kreeg mijn lijf weer terug. Natuurlijk ook nog het afbouwen van kolven, want ze blijven natuurlijk wel gevuld, wanneer je er iets uit haalt. Gedurende mijn gehele borstvoedingperiode heb ik gelukkig maar 1 keer een flinke knoop erin gehad, waar ik toch even moeite voor heb moeten doen om hem eruit te krijgen. Daarnaast heb ik ook wel iedere avond onder de douche een deel eruit "gespoten" voordat ik ging slapen, zodat ik de nacht zonder echte last kon doorkomen. 

Mijn ervaring en wat ik zo mooi vond aan borstvoeding is dat er genoeg melk uitkomt. Er komt altijd wel wat uit/ wordt aangemaakt. Als je kolft blijft er altijd nog een deel zitten, dat is wat mij verteld is in ieder geval. Maar toch werd ik op een gegeven moment onzeker en werd ik aan het twijfelen gemaakt of ik nog wel genoeg melk gaf. Op mijn werk probeerde ik twee momenten aan te houden om af te kolven. Maar het twijfelen zorgde op een gegeven moment voor zo'n stress wat natuurlijk ook effect heeft op de melkproductie. Maar dit kon me niet tegenhouden. Ik was ervan overtuigd dat ik goed bezig was, de kleine groeide goed en kwam goed mee. 

Ik was toch trots op mezelf dat ik de eerste 6 maanden (de belangrijkste maanden, want geef je nog stoffen mee), daarna was het ook goed genoeg geweest voor mij. Vanaf het moment dat Alivia 4 maanden oud was, ben ik ook begonnen met zelf gemaakte fruit en groenten hapjes. 

Overal ben ik blij geweest dat ik Alivia borstvoeding heb kunnen geven en dit 6 maanden lang heb kunnen volmaken. De discussie die nu rond gaat dat borstvoeding niet goed zou zijn en flesvoeding veel beter zou zijn, daar doe ik niet aan mee. Over alle facetten is iets te zeggen. Mama's moeten voor hunzelf uitmaken wat voor hun de beste keuze is. Is dat borstvoeding, is dat een combinatie van de twee of is dat volledig flesvoeding. Prima. Laat die keuze bij de ouders. Voor mij was borstvoeding vanzelfsprekend, het was de eerste paar weken wel zwaar. Maar ik ben blij dat ik heb volgehouden, want toen ik eenmaal doorhad hoe het wel moest ging het allemaal vanzelf. Ik had het natuurlijk fijner gevonden, dat me dat meteen was aangeleerd (gezien ik gevraagd had voor iemand met borstvoedingservaring (maar mijn kraamhulp had zelf nooit de borst gegeven), heb ik dat uiteindelijk wel als vervelend ervaren. Een negatieve ervaring.  Maar goed, dat is achteraf en daar kun je niet meer veel mee. Je moet toch door, want mijn kleine meid kwam op de eerste plaats en ik was blij dat een kleine bijsturing me zo veel heeft geholpen. 

Mocht ik ooit een tweede krijgen zal ik zeker borstvoeding nogmaals proberen, maar hoelang of een combi. Wie zal het zeggen. Ik denk dat je dat pas echt kunt bepalen, wanneer het moment daar is.