Zwangerschap #2 (In Corona tijden)
OverzichtZwangeschap Nr #2
Vandaag precies 6 weken geleden ben ik bevallen van mijn tweede kindje; Aivar! Waar gaat de tijd naartoe, wat zijn die 6 weken voorbij gevlogen. Zo'n heerlijk manneke! En hoe trots kan een grote zus zijn, zo leuk en lief om te zien hoe ze op hem reageerd.
Mijn gehele zwangerschap heb ik geroepen, ik wil deze tweede bevalling zo natuurlijk mogelijk laten verlopen. Gezien Alivia net even anders had uitgepakt als van te voren bedacht. Gezien de keizersnede bij Alivia, zou ik sowieso bij 34 weken onder controle van de gynaecoloog in het ziekenhuis komen tot aan de bevalling.
Maar even terug naar het begin;
Gezien Alivia via een keizersnede is geboren moesten we (het advies was) een jaar wachten om weer zwanger te worden, gezien het herstel en de wond in de baarmoeder. Toen Alivia haar eerste verjaardag vierde of net iets ervoor wilde we het toch proberen. Wie weet, het kon makkelijk maanden duren dat we weer zwanger mochten worden. De eerste maandstonden ging erover heen, stom maar ik was iets wat teleurgesteld. Maar die gedachte abde al snel weg gezien we ook pas net weer aan het proberen waren en een dreumes van 1, poehh hihi.
Daarnaast hadden we 24 augustus onze Trouw op de planning staan en daar moest nog genoeg voor gedaan en geregeld worden.
Die dag hebben we genoten van alle lieve mensen om ons heen, maaaaarr die dag waren we al met ons viertjes. De vrijdag voor onze trouw kwamen we erachter dat we in blijde verwachting waren van onze nr #2. Zo blij dat we waren, we moesten/ wilde het toch nog voor ons houden gezien het nog maar pril was, zal ongeveer 3 weekjes zijn geweest. Maar toen we een fotomoment hadden met onze familie, konden we het toch niet voor ons houden. Het moment van klikken, "ALIVIA WORDT GROTE ZUS". Zo leuk die koppies op de uiteindelijke foto! :D Uiteindelijk zo leuk dat we onze grote dag toch met ons viertjes hebben kunnen delen!
De eerste weken/ maanden heb ik wel gemerkt dat ik zwanger was. Poehh.. Bij Alivia was ik ook misselijk, maar bij Aivar, niet dat ik moest overgeven, maar gewoon de hele dag door misselijk. Heerlijk was dat! NOT! Dit heeft zich tot ongeveer week 20 doorgezet en daarna is het gelukkig weggeëbd.
De twintigweken Echo
Ohh wat keek ik uit naar dit moment! We zouden er eindelijk achterkomen of het een jongetje of een meisje zou worden. Ik durfde niet te hopen. Beide was fantastisch, maar mijn gevoel dacht stilletjes aan toch een jongetje. Tijdens de echo, waarbij alles in orde was, zaten wij in spanning om erachter te komen wat het geslacht zou zijn. Dus halverwege vroegen we maar eens; "En al wat gezien". "Oh ja hoor, al direct in het begin, maar ze wilde even wachten tot het einde, maakte het spannend!" Hihi! NOU ZEG! (Degene die de twintigweken echo had gedaan, is toevallig de zus van de oma van de kindjes, dus daar konden we dat van hebben) Maar het grote woord was eruit! It was a BOY!!! Zooo verliefd! Zooo leuk! Een meisje en een jongen!
Het heeft toch wel zijn voordelen om iemand te kennen in het ziekenhuis. Degene die de 20 weken echo had gedaan, was bezig met een opleiding voor echografie, waarvoor ze verschillende echo's moest oefenen en in een verslagje moest verwerken. Mijn voordeel, ik wilde natuurlijk wel als proefpersoon dienst doen, want dan kon ik op een rustigere manier en veel uitgebreidere manier nog eens naar mijn manneke kijken. Zooo leuk! Uiteindelijk met mijn echo heeft ze dat onderdeel van de opleiding gehaald. Dus dat is helemaal leuk. Ik een extra echo en zij een deel van de opleiding af!
De rest van de weken gingen gestaag door. Wel begon de vermoeidheid en het zware lijf me parten te spelen. Uiteindelijk ben ik dan ook op advies van de verloskundige halve dagen gaan werken. Wat voor mij uiteindelijk een goede zet is geweest. Normaal ben ik van het door gaan en door gaan maar tijdens deze zwangerschap moest ik pas op de plaats maken en echt naar mijn lichaam luisteren en meer mijn rust gaan nemen. Achteraf zo blij om, dat ik ook daadwerkelijk halve dagen ben gaan werken. Dit ging top tot de laatste week voordat mijn verlof zou ingaan. Mijn Rug!, ik kon gewoon niet meer rechtlopen dat deed zo'n pijn! Verschikkelijk. Gelukkig kon ik vrij rap bij de fysio terecht, het bleek de leuke zwangerschapskwaal, Bandenpijn, te zijn. "Jammer, maar niet veel aan te doen, moet je doorheen. Maar we kunnen het wel verlichten en oefeningen doen". Ik ben mijn fysio nog zo dankbaar, na de eerste behandeling ging het al zoveel beter en met de oefeningen werd het iedere dag een stukje beter.
Mijn zwangerschapsverlof ging in, maar opdat zelfde moment kwam CORONA de hoek om. Alivia kon door de maatregelen niet meer naar de opvang en samen hebben we genoten van mijn zwangerschapsverlof. Eerlijk, van de ene kant, tijd die ik nooit meer terug krijg. Wat hebben we genoten! Maar toch heel anders dan hoe ik die laatste weekjes voor de bevalling had ingebeeld. 5 weken in en rondom het huis door gebracht. Manlief deed alles buitenshuis, naar de winkel etc.
Echter naar het ziekenhuis moest ik alleen en hoe raar was dat, bijna niemand op de weg, de controles met de vragen lijst in het ziekenhuis, mondkapjes, de scheidingswanden en ga zo nog maar even door. Heel raar als je al enkele weken binnen vertoefd en eigenlijk niets mee krijgt van de wat er "buiten" allemaal gebeurd.
Maar zoals gezegd, de controles gingen toen nog gewoon door;
Bij de laatste controle bij de verloskundige lag meneer omgedraaid, oftewel in stuit. Maar nog niet vast vast, dus hij kon er zo nog uitploepen gezien hij nog genoeg ruimte had om te bewegen (lees: zwemvijver (A)). Wel hadden we het gehad over het eventueel omdraaien wanneer hij bij 34-36 weken nog steeds in stuit zou liggen. Daar kwam ik zelf mee, gezien mijn gevoel nog altijd aangaf, ik wil het zo natuurlijk mogelijk laten gebeuren.
Met 34 weken had ik mijn eerste gesprek in het ziekenhuis en ja hoor meneer lag nog altijd naar onder gericht met zijn billen. BALEN! Dan moesten we maar draaien, daar was ik van overtuigd, dat doen we wel even. De gynaecoloog vertelde me hoe het in zijn werk ging en wat er ging gebeuren. Ze gaf aan, laat het even inwerken en bespreek het even dan bel ik je op een later tijdstip terug.
Al op dat moment, ging er een kleine knop bij mij om, "Wil ik dat echt doen?", Waar is het "natuurlijke" in deze en mijn echte gevoel. Bij Alivia had ik echt naar haar geluisterd en mijn gevoel. Die gaf aan wat en wanneer het zou gebeuren. Dat gevoel kwam, op dat moment, weer heel sterk naar boven. Dan moet er een reden zijn waarom hij zo ligt, gezien de zwemvijver kon hij nog altijd zelf draaien en zou het geen garantie zijn dat hij na het draaien niet weer terug zou draaien naar stuit. Wilde ik die processen doorlopen, van het draaien? Ook weer een extra moment naar het ziekenhuis (corona in zijn piek).
Na even wikken en wegen, stond mijn (mijn man gaf aan, jij moet hierin doen wat voor jou het beste voelt) besluit vast, we gaan gewoon afwachten, zien wat hij zelf doet. Draait die nog zelf dan draait die zelf en anders plannen we een keizersnede in. SPANNEND!! Daar wilde ik op dat moment nog niet echt aan denken gezien ik de modus nog had om zo natuurlijk mogelijk te bevallen.
Een week later hadden we weer een controle in het ziekenhuis en jawel hoor, meneer lag nog altijd in stuit. Op dat moment had ik nog twee wegen die het op kon gaan. Toch nog de natuurlijke, mocht die op de dag van geplande keizersnede toch goed liggen of daadwerkelijk de keizersnede die plaats zou vinden. Enkele dagen later zou ik een telefoontje krijgen van de planning wanneer de keizersnede zou worden ingepland. Daar was die, dinsdag 21 april zou het gaan plaatsvinden. Oehh, dat komt wel heel dichtbij. Een datum waarneer je je kindje gaat ontmoeten. Zo andere gewaarwordig dan bij de natuurlijke opgangkoming zoals bij Alivia.
Corona was in volle gang, iedere week werden nieuwe maatregelen die van kracht werden. Het was nog even spannend of mijn man wel bij de bevalling aanwezig zou mogen zijn etc etc. Zover is het gelukkig nooit gekomen, hij was erbij. Ik weet ook niet hoe ik daar mee om was gegaan. Zoiets intiems, heftigs etc en dan niemand erbij die je dierbaar is! Gezien ik een operatie kreeg, de keizersnede, moest ik echter wel getest worden op Corona, bah, wat een smerige test, diep in je neus en keel. Oeff! Geen corona!
De dag van de geplande keizersnede kwam steeds dichterbij, je leeft er echt naar toe.. nog zoveel nachtjes... etc.. Maandag bracht mijn man Alivia naar opa en oma, want wij moesten dinsdag al vroeg in het ziekenhuis zijn. Toen ze de deur uitliep was dat wel even een dingetje hoor. Ik had haar 5 weken full time bij me gehad en morgen stond de keizersnede gepland en zouden we ons manneke gaan ontmoeten. We waren vroeg naar bed gegaan, gelukkig wat geslapen. In de ochtend de spulletjes gepakt en vertrokken naar het ziekenhuis.
Bijna niemand in de gangen, zelfs niet de studenten om de vragenlijst af te lopen, we konden zo doorlopen naar de verloskamers. De vorige keer kwam ik hier in een rolstoel aan helemaal uitgeput. Dat was nu wel even anders.
We werden opgevangen door de verpleegkundige (we kregen een mondkapje) en werden naar een klein kamertje begeleid aan het einde van de hal. Ik kon plaatsnemen op het bed en werden nog wat testen gedaan, bloed etc. Een uurtje later kwam de gynaecoloog die de keizersnede zou doen een praatje maken en de laatste vragen stellen. Ik vroeg kijk toch nog even met de echo hoe die ligt. Tot mijn verbazing lag die nu helemaal los, ver van mijn bekken verwijderd. De keizersnede was definitief een feit en misschien was ik daar ook wel blij mee. Mogelijk dat er toch nog oud zeer zit/zat van de bevalling van Alivia.
De verpleegkundige bracht een katether aan en we moesten nog even wachten, want er was nog een operatie voor ons.
Rond 10 uur konden we naar de operatiekamer.
Mijn ervaring in de OK en de hele keizersnede zal ik in een andere blog beschrijven :)