De Bevalling #2

Bohh wat gaat de tijd snel, gister is Aivar alweer 2 maandjes bij ons. Zo aan het genieten van dit tweede wondertje! 

2 maanden geleden mochten we rond 10 uur naar de operatiekamer. Mondkapjes op natuurlijk, want Corona Maatregelen waren vollop aanwezig. Met bed en al werden we naar de Operatiekamer "wachtruimte". Ofja, wachtruimte. Ik en het bed werden voor een televisie geparkeerd en Roy en de verpleegkundige moesten zich gaan omkleden (Corona proef). Het enige verschil was volgens mij het mondkapje. Maar dat ter zijde. 

We mochten naar de operatiekamer, rijdend door de gangen begon de spanning toch wel toe te nemen. Heel andere gewaarwording als bij de uiteindelijke keizersnede van Alivia. Dit keer kreeg ik alles HEEL bewust mee (bij Alivia was het na 2 dagen puffen toch ver op, hihi (Maar toch gelachen in de OK dus opzich). Ik moest overklimmen naar de operatietafel en daar zouden ze beginnen met ruggenprik, maar dan net even anders. Deze zou sneller inwerken. Zo gezegd zo gedaan, recht op zitten en de prik en mijn benen begonnen al zwaar te voelen. Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment schrok van mijn voeten en benen, ze voelde zo koud (zagen blauw/paars/wit) en zwaar aan. Maar dat waren ze helemaal niet. De ruggenrpik deed zijn werk. Ik kon rustig aan liggen en om mee heen werden verdere voorbereidingen gedaan om te gaan starten met de keizersnede. Ondertussen had ik nog steeds mijn mondkapje op, zo'n lekker groot ding dat je halve gezicht bedekt, nog net niet mijn ogen. Je kunt je dan wel voorstellen dat het op een gegeven moment er warm en benauwd word. Het voelde net of ik out zou gaan. Daarvoor hebben ze me wat toegedient waarna dat gelukkig wegebde. 

Het rare aan een keizersnede is dat je bewust bent dat er aan je buik getrokken en gerammeld word. Maar dat je er (gelukkig) niets van mee krijgt. Ofja niets, je voelt toch wel dat ze bezig zijn. Maar als ik de foto's terug kijk dan heb ik toch echt niets gevoeld! Hihi. Ik weet nog goed dat het wat langer duurde om de verschillende huidlagen door te snijden gezien zich littekenweefsel had gevormd na de keizersnede (ofwel buikoperatie) van Alivia. Hierdoor was het moeilijk om erdoorheen te komen. 

Maar op een gegeven moment vroegen ze of ik de geboorte wilde zien. Ja natuurlijk!, het scheidingsdoek werd naar ondergehaald en de arts had de kleine heupjes vast en probeerde de rest van het lichaampje eruit te krijgen. Maar daar was die dan.. onze kleine Aivar (10.59)!! Zo klein maar toch al zo groot! Eerst naar de kinderarts die hem helemaal heeft nagekeken (Alles was in orde), Roy mocht de navelstreng doorknippen. Dit ging hem naar eigen zeggen al veel beter af, vergeleken bij Alivia. Daar moest die zeker 3 keer knippen. Hij werd schoongeveegd en Roy mocht zijn zoon in zijn armen nemen! Zo mooi om te zien. Wat blijft het toch bijzonder! Trotse vader met zijn kleine man! 
Op dat moment was de scheidingsdoek weer omhoog en waren ze bezig met het dichthechten van de operatiewond. Ik kon mijn kleine mannetje eventjes bewonderen waarna ze hem in een coveuse hebben gelegd (Corona maatregel). Dat vond ik toch wel heel raar om te zien, al rijdend gingen ze weg. Mijn mannen! 

Toen ze klaar waren met hechten hebben ze me schoongemaakt en daarbij mijn benen opgetild en in de lucht gehouden. Sorry dit moet ik hier even expliciet vermelden, omdat mijn man mij voor gek verklaard dat ze dat bij de geboorte van Alivia niet hadden gedaan. Maar jawel hoor! 
Ik werd overgeheveld naar een rijdend bed (ik zeg natuurlijk weer, "zeg maar wat ik kan doen", duh! Ik kan niks doen ben nog verdooft!) en naar de recovery gebracht. Ijsjes tijd! Ook na de keizersnede van Alivia kreeg ik een ijsje, maar dit keer was het met iets minder trillende handjes. 
Mijn gevoel in mijn benen begon weer goed terug te komen, maar wat duurde het voor mijn gevoel lang. Bij Alivia kwam Roy al snel ook naar de recovery, maar door de corona maatregelen mocht dat nu niet. Maar de tijd bleef maar duren, Roy was aan het wachten maar de kleine bleef maar huilen van de honger. Gezien ik graag borstvoeding wilde gaan geven, was ik de enige die hem kon voeden. Er werd nog een opmerking gemaakt "Ochh, dan maken we hem zo wel een flesje", waarbij ik blij ben dat Roy daar gezegd heeft "Zorg maar dat ik naar de recovery kan, want de kleine krijgt borstvoeding!". Gelukkig kwam een leidinggevende op het gehuil af en heeft ervoor gezorgd dat ze toch naar de recovery konden komen. 

Ik kon eindelijk mijn mannetje in de armen sluiten, aangelegd en hij was vertrokken. Zo fijn dat het goed op gang is gekomen. Daar had ik nog wel even schrik van gezien het een geplande keizersnede was en het niet natuurlijk om gang kwam met weeën enz. Maar voor niets druk gemaakt. Eindelijk waren we rond half 3 terug op de kamer. Als Aivar tot dan had moeten wachten op eten... maai oh maai! Dat was hem niet geworden he!

Eenmaal op de kamer kon ik mij al rap weer optrekken aan de beugel bij het bed. (Dat kon ik dus echt nog niet bij Alivia he!) Alles ging voorspoeding. Maar na enkele uren moest Roy naar huis, even een nachtje alleen om alle emoties te verwerken. De volgende ochtend was hij weer bij ons in het ziekenhuis, in de middag ging hij ons andere wondertje Alivia ophalen bij opa en oma. Trotse grote zus. Zo jammer (maar begrijpelijk door de maatregelen) mocht ze niet naar het ziekenhuis komen en daarbij ook de familie niet. Dat vond/ vind ik toch nog wel altijd lastig! Dat moment wil je toch graag delen met de naasten en voor ons toch een soort traditie om naar het ziekenhuis te gaan als de kindjes geboren werden. 2020 we will remember you! Gelukkig bestaat er tegenwoordig videochat en zo konden mijn familie de kleine man toch een beetje ontmoeten. 

En toen was ik alleen met Aivar, even helemaal alleen in mijn ziekenhuisbubbel met mijn kleine man. Dat was ook wel even genieten. Even samen aan elkaar wennen, genietend! 
Elke dag een paar uurtjes kwam Roy bij ons op bezoek. Door de maatregelen mocht maar 1 iemand per dag komen. Eenmaal weg, mochten ze niet meer terugkomen die dag. Toch wel even slikken, ik kijk er nu nog altijd positief op terug. Maar toch anders dan wat je je voorsteld als je zwanger bent. Maar gelukkig had ik hele lieve verpleegkundige die me echt gesteund hebben tijdens mijn ziekenhuis daagjes, mijn herstel ging voorspoedig, de volgende dag uit bed om te gaan douchen. Aan het einde van de dag ging de katether er al uit en kon ik beginnen met zelf lopen. Wat me ook al veel beter afging dan bij Alivia. Je verwacht gewoon dat het weer hetzelfde gaat zijn, maar goed dat was ook het enige referentiekader wat ik had,  dus dat is me zoveel meegevallen! Super fijn! 

Ohja de tweede dag, kreeg ik een kamergenootje erbij. Opzich geen probleem natuurlijk. Maar die had toch zo'n negatieve invloed op mijn gemoedstoestand! Dan zul je denken, ach stel je niet aan. Nou als je 5 uur lang alleen maar geklaag naast je hoort. Sorry ik werd gek. Even kort, dan snap je misschien wat ik bedoel. Ze was net terug van het hebben van een keizersnede. Ze moest en zou de katether eruit hebben, want dat ging toch allemaal niet zo kon toch niet blijven liggen. Ze moest en zou gaan lopen. Ze moest en zou.. Je voelt hem he... 
Ik dacht bij mezelf, doe even chil en geniet van die 24 uur dat alles voor je verzorgd wordt en geniet vooral van je kleintje. Nee, het geklaag bleef maar aanhouden. Serieus 5 uur achter elkaar en zo groot zijn de kamertjes niet.
Rond 7 uur in de avond, toen ze even een rondje over de gang waren (Lees: sigaretje doen buiten en de kleine in de verpleegkundige kamer) heb ik toch maar op de bel gedrukt zodat een verpleegkundige kwam. Ik trok het gewoon niet meer, dit was mijn tijd met Aivar samen en daarnaast te herstellen van de keizersnede. Met een smoes hebben ze haar verplaatst naar een andere kamer. Echt super fijn, want ik was me al aan het overhaasten, want ik trok dat geen twee dagen, dan zou ik de volgende dag al naar huis hebben gewild. Maar gelukkig is het goed gekomen en hebben de lieve verpleegsters ervoor kunnen zorgen dat ik even een privé kamertje had. Achteraf bleek dat mevrouw een verslaving had en het daar vaker voorkomt dat je snel je bed uit wilt. De drang naar sigaretten zal dan groot zijn. Goed ik heb makkelijk praten, ik rook niet. Maar poehh, je hebt net een kleine gekregen! Be in the moment! 

Na 4 daagjes ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis. Eindelijk na 5 daagjes (want was al bij Opa en Oma) kon ik mijn kleine meid weer in mijn armen nemen en haar kleine broertje aan haar voorstellen. Dat was zoooo speciaal. Ze was direct zo lief! Direct aaien en knuffel! Wat ben ik trots op die kleine meid. Die doet het super als grote zus!